Partijski kadrovi koji se postavljaju na rukovodećim funkcijama ustanova kulture u crnogorskim opštinama uništavaju kulturu, a ustanove kojima rukovode dovode do propasti.

Navešćemo primjer ustanova uz našeg Nikšića, grada Vita Nikolića, Živka Nikolića, Miladina Šobića…   na čijem su čelu već duži niz godina partijski kadrovi, većinom bez stručnih referenci. Od pet ustanova (ako računamo i bioskop), u tri su direktori sa srednjom stručnom spremom, a četvrti nema adekvatno obrazovanje za funkciju koju obavlja. Radi se o  istim onima koji su doveli nikšićku kulturu do kolapsa, jer su najmanje dva mandata na tim poslovima, pa je bila neophodna državna injekcija zvana Program podrške razvoju kulture Nikšića. No, umjesto da se nešto promijeni, ti ljudi i dalje vode kulturu grada predśednika Vlade, države i doskorašnjeg ministra kulture , a koji su se lično založili da se u Nikšiću otpočne sa vladinim programom razvoja kulture.

Da li se kvantitetom pokrivaju nasušne potrebe  jednog naroda za kulturom? Da li se kultura jednog naroda ili grada stvara kulturom drugog naroda i drugog grada? I još hiljadu pitanja izvire iz nezgrapnog programa, sa kojim nas bombarduju nasmijani kordinatori i direktori svakog mjeseca, oduševljeni šansom da se snimaju i ubjeđuju Nikšićane i Crnogorce da su izabrani Programom podrške razvoju kulture u Nikšiću! Pa šta su radile generacije i generacije? Da li sa ovim Programom počinje i završava se kultura grada, čija je pozorišna i književna tradicija duža od vijeka? Da li je ovaj program obezbijedio nova radna mjesta za diplomirne kulturne poslenike, koje je stipendirala Opština Nikšić kao talente,  ili je utvrdio partijske kadrove? Da li nas je ponekad sramota da nas u Crnoj Gori smatraju kao debile, pa nam priređuju izložbe i predavanja kao da smo osnovci? No, oni koji vode kulturu Nikšića, vjerovatno bi pristali na mnogo gore stvari, ali i da unište arhive i tradiciju, jer su bitne benificije, a ne poetika i etika, koje čine identitet jednog naroda i stvaraju tradiciju.

Začuđujuća je vladina strategija za razvoj kulture da  se u Nikšiću tokom jednog mjeseca održi dvadeset i više programa, a u Šavniku, Žabljaku, Plavu, Mojkovcu, Plužinama, Kolašinu, Andijevici… skoro pa ni jedan.

Postavlja se pitanje zašto u ovim gradovima postoje centri za kulturu, da li da bi zaposleni koji su zaposlenje dobili preko partijskih veza primali platu ili da bi se radilo na razvoju i afirmaciji kulture. đe se i kako troše sredstva koje Ministarstvo kulture izdvaja za razvoj kulture na śeveru?

Posebno je upitan rad najveće institucije kulture  u Crnoj Gori CNP-a – da li je još uvijek nacionalni teatar, kako ga obavezuje osnivač – država, i statut, ili je majdan za  jedne iste ljude iz zemlje i regiona, sa već viđenim poetikama, koje gledaoci odgledaju par puta, i tako do novog genijalnog ostvarenja kojega se ne sjećaju „ni oni iz kuće“, a kamoli 600 i kusur hiljada građana Crne Gore, koji debelo plaćaju elitizam „sumnjivih lica“. No, znajući kadrovsku politiku CNP, o čemu se u nastavcima polemisalo u crnogorskim medijima, nije ni očekivati ništa novo, a i najveći laici znaju da je ovo vrijeme digitalnog teatra, pa nas ne može šokirati ništa osim cijena predstava koje dostižu stotine hiljada eura.

Smatramo da treba preispitati da li su opravdana ulaganja države i opština Budva i Kotor koji se mjere u stotinama hiljada eura u festivale Grad Teatar i Kotor Art.

Takođe treba preispitati opravdanost podrške iz državnog budzeta filmskoj produkciji, jer postoje filmovi koji su dobili ne mala sredstva, a nikada ih javnost nije viđela.

I pored dobre infrastukture koju je postavilo Ministarstvo kulture i bivši ministar Mićunović u rekonstruisanim salama širom Crne Gore umjesto da se sakuplja omladina da stvara nova djela, sakupljaju se paukovi i pletu mreže.

No, mladi školovani kadrovi nemaju šansu da se dokažu, a kamoli da ostvare egzistenciju u zavičajima, jer su njima po zakonu pripadajuća mjesta pripala partijskim kadrovima.  Zar nijesmo naučili iz proteklih decenija i vjekova da su se Crnogorci uvijek dokazivali u regionu ili inostranstvu? Danas smo nezavisna zemlja i treba nam naš kulturni identitet, više od svega, jer to je ono što se pamti i stvara tradiciju, a ne nikako administracija. Ovakvim odnosom prema kulturi naročito na  śeveru Crne Gore tjeraju se mladi stvaraoci koji su prinuđeni u potrazi za egzistenciom da se iseljavaju sa svojih ognjišta u nadi da će im diploma u nekom drugom gradu ili Državi omogućiti da od svog stvaralačkog rada žive.

Želimo da istaknemo da je dobar primjer kako treba da funkcioniše jedan opštinski Centar za kulturu centar u Bijelom Polju, koji vjerovatno opstaje i stvara predanim radom i racionalnim trošenjem sredstava. Ovaj centar organizuje festivale koje postali tradicija i veoma prepoznatljivi u regionu.

Nadamo se da će se ukinuti praksa da se na čelu ustanova kulture dovode partijski kadrovi, koji nikada nijesu radili u kulturi, a veći dio njih ni odgledao pozorišnu predstavu, već da će ustanovaka kulture upravljati ljudi iz struke, koji su spremni da predanim radom stvaraju nova djela, da dišu i žive kulturu, a sa njima svi građani Crne Gore.